Het sluimerde al een tijdje. Drie dagen met drie zweethutten trok me aan. De intensiteit vond ik vooral mooi. Net voor de jaarwisseling ben ik het gaan doen bij Henk Waltman van Magpeya.
Een zweethut is een zuiveringsritueel van de Noord-Amerikaanse indianen, waarbij je met een aantal mensen onder begeleiding in een lage ronde hut van wilgentakken met daaroverheen lagen dekens in het volstrekte donker zit, zwetend door de hitte van gloeiend hete stenen. Symbolisch bevind je je in de baarmoeder van moeder aarde en kom je op het eind herboren weer naar buiten. Veelal in stilte, soms een mantra of lied zingend. Je spreekt af en toe uit hoe het met je is. Zie ook www.magpeya.nl.
Drie zweethutten
In het donker raak ik alle gevoel voor tijd kwijt en ga ik als vanzelf naar binnen toe. Ik voel, fysiek en emotioneel, en stel me open voor wat zich aandient. Mijn denken kijkt van een afstandje toe. Ik volg de impulsen die opkomen: mijn benen die gaan trillen, mijn vuisten die op de grond willen slaan. In de eerste zweethut heb ik nog geen idee waar dit over gaat. Tijdens de tweede zweethut begint het helder te worden: de pijn en het verdriet komen naar boven, dat ik als kind niet mocht en kon zijn wie ik ben. Dit is geen onbekend verhaal, maar ik kom ditmaal op een diepere én een hele fysieke laag terecht. Ik ervaar voor het eerst welke verkramping zich in mijn lijf heeft vastgezet. En deze verkramping laat nu los. In de derde zweethut gaat dit proces nog dieper. Stap voor stap voel ik me meer open, krachtiger en vooral vrijer worden. Mijn levensenergie gaat stromen, zoals ik dit nog nooit ervaren heb. Alsof de stop eruit getrokken is. Op het eind van de derde zweethut kruip ik werkelijk herboren naar buiten.
De doorwerking merk ik nu nog steeds. De eerste weken vloog er zoveel energie door mijn lijf, dat ik vaak ’s nachts wakker werd en uren niet kon slapen. Dit is gelukkig nu meer in balans. In mijn werk als coach en loopbaancoach merk ik dat ik met veel aandacht aanwezig ben (meer dan ooit). In de gesprekken ben ik open, kom ik snel tot de kern én raak net dat laagje dieper aan, waardoor er veel bij de klant gebeurt.
De walvis
Ik had als symbool naar deze drie dagen de wervel van een walvis mee genomen (enkele jaren geleden gevonden op het strand). Dit had ik intuïtief gedaan, ik had er geen verhaal bij. Een paar weken na de zweethutten vroeg ik me af: waarom heb ik eigenlijk iets van walvis meegenomen?
Ik vond de volgende mooie tekst over de symboliek van walvis in het boek Luisteren naar dieren van Ted Andrews: ‘Walvissen waren oudtijds symbolen van (…) wederopstanding. Het bijbelse verhaal van Jonas en de walvis is misschien wel het bekendste voorbeeld. Drie dagen lang verbleef Jonas in de buik van de walvis voordat hij er weer uit tevoorschijn kwam. Hij werd voor een tweede maal geboren.’
En Angaangaq, sjamaan uit Groenland, schrijft in zijn geweldig inspirerende boek ‘Smelt het ijs in je hart!’ heel mooi: ‘De grote walvis duikt naar de diepste diepten van de oceaan. (…) Wanneer je diep in jezelf afdaalt en je in alle ernst afvraagt: ‘Wie ben ik?’, dan roert de grote walvis in je zich. Dan zul je opduiken, diep inademen en de levensadem door je heen laten stromen.’
Dit onderstreept mooi mijn intense ervaring. En die levensadem, die stroomt nu volop!
Amandus Boelens
www.amantis.nl
Gratis e-book ‘De betekenis van toeval’
In dit gratis e-book lees je over de betekenis van de verschillende levels van toeval. Meld je aan en je ontvangt ook mijn inspiratiemail.
Laat je verwonderen!
Geef een reactie