De lachende monnik

Dinsdagochtend: mijn telefoon gaat. Geen gewoon begin van een gesprek,
het klinkt als een noodkreet: “Marieke, je móet me helpen!”
A is een vrouw die al twee jaar een activiteit bij mij wil doen en door (onvoorziene) omstandigheden nooit kwam. En nu belt zij mij.
Ik begrijp dat ze graag wil dat ik haar uit de brand help en hoor eerst het relaas aan, voordat ik -toe-zeg of ik haar kan helpen.
A is al meer dan twee weken op zoek naar iemand die een eind-act kan opvoeren op het feest van haar jongste dochter.  A belde diverse mensen op, die wat voor haar konden betekenen, mensen die wél willen, maar op de datum helaas verhinderd zijn. De datum die zij noemt is ook eng dichtbij.
A wil alleen met iemand die steengoed is in zee gaan.

Ik hoor haar relaas aan en vraag haar hoe ze bij mij komt?
Ze was op zoek naar iemand die in de sfeer van het feest zou passen,
iets met tempels, iemand die toneel kan spelen, een zegen uitspreken, ze wist niet precies wát.
En toen fladderde opeens mijn visitekaartje uit haar bak vol materiaal.
Meteen zag A voor zich hoe ik, verkleed als monnik op het feest van haar dochter zou verschijnen.
In een gewaad, oranje doeken, zou ik in stilte en heel sereen door de tuin lopen.
Alle gasten en vooral haar dochter zouden zich afvragen wie dat was, en wat die monnik kwam doen?
Op een bepaald moment zou de monnik dan naar haar dochter toelopen en een zegen uitspreken in het Thais. Vervolgens werd er een bandje om de pols van haar dochter geknoopt en dan…. zou de monnik eerst heel rustig en opbouwend beginnen met lachen, en steeds harder, uitbundiger en luider zou die lach worden, alle gasten zouden mee lachen en meegenomen worden in de lachflow. Of ik dit kon doen?
JA! Dit was zeer zeker zinvol toeval.

Ik had de week daarvoor de wens uitgesproken dat ik gevraagd zou worden door iemand
om ‘iets unieks’ te mogen doen, iets dat met vreugde te maken heeft, de rol van monnik was niet bij mij opgekomen. Dit kwam met een reden op mijn pad.
Ik hou wel van toneel, en ja, een zegen in het Thais uitspreken zou mij ook wel lukken.
(ook heel toevallig praatte ik met een vriendin over de monnik-opdracht en zij kon mij een boek uitlenen waarin Thaise zegeningen staan, mét fonetische uitspraak erbij).
Het sereen rondlopen daar heb ik op geoefend. Ik mocht het op sandalen doen en mijn teennagels mochten niet gelakt blijven… ook kreeg ik een soort badmuts op zodat het leek alsof ik een kale monnik was. En zo belandde ik op een zaterdagavond heel laat in de georganiseerde chaos van een -tuin- feest.
Het was best spannend (van te voren, vooral A vroeg zich af hoe de gasten zouden reageren?)
De act verliep zeer soepel, en is totaal gelukt.
Blij met mijn vanuit mijn hart uitgesproken wens en dat die op deze manier in vervulling is gegaan.
Dankbaar voor het visitekaartje dat plotseling de aandacht trok van A.
Verrast door het boek vol zegeningen in het Thais.

Deze reactie kreeg ik van de jonge dame voor wie het feest was:
‘Lieve Marieke,
bedankt voor jouw fantastische act afgelopen zaterdag!
Geniaal bedacht en uitgevoerd!
Het begon zo mooi en eindigde echt hilarisch!
Je hebt iedereen aan het lachen gekregen, echt geweldig!
Je ontvangt de foto’s nog van jou in je fantastische monnikenoutfit! 🙂
Bedankt en liefs, ook namens mijn moeder.’

Marieke
Lachen zonder Reden