‘Over the rainbow bridge’

Een vriendin van mij is erg begaan met het lot van zwerfhonden in Zuid-Europa. Zo organiseert zij inzamelingsacties voor deze honden. En in haar vakanties werkt ze vaak als vrijwilliger in asiels in het buitenland. Ook heeft ze pas uit zo’n asiel een hondje geadopteerd. Zij vertelde me van een bijzondere ervaring die zij kort daarvoor meemaakte.

Ruim 14 jaar was haar hond haar maatje. Maar op een vrijdag moest zij haar laten inslapen. De dinsdag erna dronk ze in de keuken een kopje koffie terwijl ze aan haar hondje dacht. Ze miste haar. Terwijl ze naar buiten keek, zag ze een prachtige regenboog. En ze dacht: ‘Daar gaat ze, ‘over the rainbow bridge’. Het was een mooie gedachte, die haar het gevoel gaf dat het goed was zo. Twee dagen later kreeg ze bericht van het dierencrematorium: haar hondje is gecremeerd. En wel precies op het tijdstip van haar gedachten en de regenboog. Dit raakte haar erg. Het gaf haar opnieuw de bevestiging dat het goed is. Voor haarzelf, maar vooral voor haar hondje.

Toeval valt in herhaling
Deze ervaring was bijzonder voor haar. Maar het raakte haar extra, omdat zij anderhalf jaar geleden precies hetzelfde had meegemaakt. Ook toen moest zij haar hondje laten inslapen, dat al meer dan 10 jaar een goed leven bij haar heeft gehad. En ook toen was er de gedachte én de regenboog op het moment van de crematie.
Toeval? Voor haar is het meer een boodschap, dat ze het samen goed hebben gehad.