Het teken dat de kater mocht blijven

Het was op een regenachtige maandag.
Met een vriendin ging ik mee naar de opening van kattenhotel in de regio.
Sinds 15 dagen was ik een tijdelijk gastgezin voor een senior kater, met optie op adoptie.
Die dag had ik mijn twijfels uitgesproken, ik was alles op een rijtje aan het zetten.
Mijn hart zei ja, ik wil voor altijd voor deze kater zorgen.
Mijn verstand en innerlijke criticus droegen vooral redenen aan om niet de zorg voor dit dier op mij te nemen.
Bij het kattenhotel was het een gezellige boel. Er waren workshops, lezingen en kraampjes.
Ook was er een stand waar mensen zich in konden schrijven voor een nieuwsbrief en meteen een goodie bag meekregen, en zo kans maakten op een prijs.
In gedachten zei ik: “Geef me een duidelijk teken, als het de bedoeling is dat ik deze kater voor eeuwig adopteer en het financieel ook ga redden”.
Ik schreef me in voor de nieuwsbrief, kreeg een goodie bag mee en ‘heel toevallig’ WON ik een prijs. Ik was blij, en ook verbaasd… de prijs nam ik meteen in ontvangst, een soort vliegende schotel, een object waar je wat lekkers voor de kat in doet en dat het dier dan gestimuleerd wordt om te spelen, te zoeken naar het lekkers. En ik voelde dat mijn keuze om deze speciale kater in mijn leven te houden de juiste was en mijn hart klopte, het was werkelijk en mijn waarheid.

Het is nu bijna een maand later en ik heb nog geen dag spijt gehad van mijn keuze.
Inmiddels is de adoptie rond, en heb ik zijn paspoort in mijn bezit.
Het lijkt er op dat de kater het zelf ook in de gaten heeft dat hij voor altijd mag blijven;
hij is minder onrustig, voelt zich nog meer thuis en zijn ware aard komt boven borrelen.
Met alle grappige gevolgen van dien 😉
Sunny